Als je ooit door ongeluk tijdelijk fulltime afnemer bent van “De Zorg” dan ga je het pas echt zien. De Zorg is niet meer te doen. De “handen aan het bed” kregen tijdens de pandemie weliswaar applaus, en de eretitel “de helden van De Zorg”, maar getuige de verhalen op onze achterbank, is De Zorg dus op sommige dagen dus echt niet meer te doen. En met de corona moeheid en stress die bijna iedereen wel ervaart worden we minder empathisch schijnt. Tijd om verpleegkundigen te laten weten dat we ze nog steeds waarderen, met woord en daad.

Uitgestoomd, gedesinfecteerd en opgepoetst rij ik om 06:00 uur na een uurtje sturen (en een nieuw schoonmaak record van 25 minuten!) een straat in Den Helder in. Ik zie in het licht van mijn koplampen achter het raam een vrolijk koppie de gordijnen opzij schuiven. “Mamma er staat een Tesla voor de deur”. Blijkbaar heeft ook zoonlief zijn wekker gezet. De mamma is Merel (fictieve naam) verpleegkundige van het Noordwest Ziekenhuis en ik mag haar naar haar werk rijden. Ze is nog een tikkeltje moe van 3 aaneengesloten drukke nachtdiensten en schrikt als de vleugeldeur zich automatisch voor haar opent. Haar zoontje bonkt op het raam en glundert. Ze zwaait, gooit een handkus naar het raam en zetelt zich zichtbaar happy in de heerlijk voorverwarmde captain’s chair van onze Model X.

Voordat ook ik instap bedank ik haar op voorhand voor alles wat ze doet in haar functie en zet ik mijn KN95 mondneusmasker op zodat zij hem nu nog even niet hoeft te dragen. Ik probeer aan te voelen of ze zin heeft in een praatje of dat ik haar stoel in de slaapstand moet zetten. Maar ze vertelt zelf al dat ze veelvuldig bijspringt in het ziekenhuis in Alkmaar. Ze werkt tegenwoordig voornamelijk nog met COVID-19 patiënten. Haar eigen “koekblik op wielen” is rijp voor de schroothoop en ze voelt zich niet heel prettig op de N9. Zeker niet in het donker en bij kou en regen. “Heel blij met deze service”. Ik laat haar zien dat onze TrouwTesla Model X zelf stuurt, remt, stopt bij stoplichten en keurig de route naar Alkmaar rijdt. Ze filmt het vol ongeloof voor haar zoon. Nog voor we Den Helder uitrijden heb ik al 3 bedankjes te pakken en 6 vragen over de auto. Het werd een leuke rit en zo zijn ze eigenlijk tot nu toe allemaal. Ondanks dat het niet altijd even makkelijk praten is vanwege het ingebouwde scheidingswandje hoor en zie ik dat ze het echt waardeert. En ik ben blij dat ik eindelijk iets terug kan doen en zo ook mijn waardering voor de verpleegkundigen kan tonen. Niet alleen in woord maar ook in daad.

Als vrijwilliger maken alle verhalen van de verpleegkundigen op de achterbank indruk. De een brengt het met een nuchter vleugje humor de ander rapporteert het met een bittere ondertoon. Het gevecht tegen een relatief onbekende ziekte, de patiënten die geïsoleerd worden van hun partner, de soms ongekende snelle verslechtering, meerdere sterfgevallen tijdens 1 dienst, collega’s die omvallen en ook ziek worden, een publieke opinie die soms mondig de gevolgen bagatelliseert en het mentale aspect van veel te veel lijden. Lijden waar je soms helemaal niets aan kunt doen vertelt ze. Ik realiseer me weer eens temeer dat deze pandemie echt nog niet voorbij is. De enorme impact die het heeft op mijn gezondheid, mijn bedrijf en mijn inkomen staan in schril contrast met de gevolgen van een doorwoekerend virus wat straks wellicht de zorg en vermoedelijk ook veel bedrijven zal doen laten crashen. Als ik in de middag wachtend op een collega van Merel de Tesla nog wat sta op te poetsen bij de hoofdingang van het ziekenhuis zie ik binnen een half uurtje de trauma heli wegvliegen, 2 ambulances uit Groningen de verkeerde inrit nemen en begroet ik een concullega die met zijn rouwauto arriveert. Gelukkig zie ik ook hoe een andere verpleegkundige die ik de week ervoor een rit heb mogen aanbieden afscheid neemt van haar patiënt. Bij de hoofdingang helpt ze haar liefdevol de auto in. Zij mag gelukkig thuis verder herstellen.

De ritten die we krijgen komen van het Noordwest Ziekenhuisgroep en worden gecoördineerd door Team Vrijwillig. Deze week stonden er maar liefst 37 ritten gepland en gelukkig kan de planner Aad rekenen op vele vrijwilligers die allemaal toegewijd plaatsnemen achter het stuur van 2 gedoneerde busjes. Maar de gratis woonwerk ritten voor verpleegkundigen met de luxe Tesla bleken gewild dus ging ik op zoek naar uitbreiding. De Tesla community heeft een groot sociaal hart, dus 1 oproep in de Model X WhatsApp groep leverde gelijk 2 nieuwe Tesla’s met vriendelijke chauffeur op. Welkom Mathé Grippeling (links) en Henk Blom (rechts).

Dankzij een kleine crowdfunding actie hebben we de heren kunnen voorzien van KN95 medische mondneusmaskers, een UV-C lamp, handgel en flesjes water en binnenkort hopen we ook deze Tesla’s te kunnen voorzien van een scheidingswand en een CO2 sensor. Dank aan alle gulle gevers (Katja, Ken & Peg, Pieter Alders, Allard, Kim Klaver, Mark Bonne, Alida Kroon, Sander Hendrix, Peter Bulters, Ralph Miller, Michiel de Haan, Janneke & Remco, Kees Groenland, Amanda Vader, Rita & Henk Brinkman, Ken & Anna Chapman, Gijs, Jeroen van den Nouwland, Jelle de Boer, Arthur Jongekrijg, Michael Chapman en Mathé Grippeling en alle anonieme gevers).